kelâm ::: (a. i.) : 1) söz, lâkırdı, (bkz. : kavi, suhen). 2) gr. söz, ibare, fıkra; cümleler veya cümlecikler. 3) söyleyiş, nutuk. 4) dil, lehçe. 5) Allah'dan ve Allah'ın birliğinden bahseden ilim. 6) Kur'an. (bkz. : Fürkan). Â-ıaı-ı kelâm : söze başlama. Batiy-yül-kelâm : ağır ağır, zorlukla konuşan. Hâsıl-ı kelâm, Hulâsa-i kelâm : sözün kısası. İlm-i kelâm : Allah'ın birliğini ve Allah ile ilgili bahisleri akıl ve mantık ile ispat eden ilim. îrâd-ı kelâm : söz söyleme. MS IS kelâm : söz götürmez, diyecek yok. Mîr-i kelâm : düzgün, temiz ve zarif söz söyliyen. Netîce-i kelâm : sözün kısası, (bkz. : hâsıl-ı kelâm, hulâsa-i kelâm). Reddi

kelâm-ı Arab ::: Arap dili veya lehçesi.

kelâm-ı kadîm ::: Kur'an. (bkz. : Fürkan, Hitâb, kelâm-Ullah, Kitâb, Mushaf, Necm, Nûr).

kelâs-n-ı kibar ::: atasözü hükmüne geçmiş hikmetli, meşhur söz.

kelâm-ı mahrem ::: gizli söz. kelâm-ı manzum : manzum söz. kelâm-ı mensur : nesir söz.

kelâm-ı nefsî ::: içten konuşma, Allah'ın lâfz, harf ve ses olmıyan zatî kelâmı, fr. endophaise.

kslâm-ı resul ::: Hz. Muhammed (Alehisselâm)'in sözü, Hacfis.

kelâm-ı tünd ::: sert söz.

kelâm-Ullah ::: (Allah'ın sözü) : Kur'an. (bkz. : Kelâm-ı kadîm).

kelâm ::: söz , c

kelâm ::: ‬söz