aYiN ::: Gözü değen kişi. Nazarı değen kimse.

aYiN ::: Merâsim. Usûl. Görenek. Dinî âdâb. Âdet, örf ve kanun. * Ziynet, süs.İslâm'da fıkıh lisânı âyin kelimesini kabul etmemiştir. Bazı vakıflar, filân câmide herhangi bir tarikat âyini icra için te'sis yapacakları zaman vaki olan müracaatlarında fetvahâne tarafından verilen müsaadelerde âyin sözü kullanmayıp "İcra-yı zikrullah" tabiri kullanılırdı. Sofiyede âyin lâfzı muteberdir. Turuk-u âliye tekkelerinde icra edilen şekil ve merasime âyin ıtlak edilir. "İcra-yı âyin-i ehlullah" tabirdendir. Bu sûretle her tarikata mensub tekkelerde yapılan dinî merasime âyin ismi verilmiştir. Bu âyinlerden herbirinin ayrı ismi ve şekli vardır. Yaptıkları âyine Mevleviler: Semâ; Kâdirîler: Devran; Rıfailer ve Sa'diler: Zikr-i kıyam; Halvetiler: Darb-ı esmâ; Nakşibendiler: Hatm-i hâcegân isimlerini verirler. Diğer turuk-u âliye de bu esaslardan münşaib olduğuna göre âyinleri bu esaslara bağlıdır. (T.İ.A.)

âyîn ::: (f. i.) : 1) merasim, tören. 2) Alevî'lerin içki sohbetleri.

âyîn-i cem ::: 1) ahbapça, tarîkat erbabınca toplanıp eğlenme. 2) Alevîlerin içki sohbetleri.

âyîn-i kadîm ::: mevlevîhânelerde tekkelerin kapatılmasına kadar semâ esnasında âyînhanların okudukları, eski zamanlara âit olmaları hasebiyle bestekârları unutulmuş bulunan ilâhi.

âyîn-i şerîf ::: Mevlevîhânelerde semâ esnasında âyînhanların söyledikleri ilâhiler.

âyin ::: dinî tören.

âyin ::: adet

âyîn ::: tören , ayin

âyîn ::: ‬tören

âyîn ::: ayin

âyîn ::: din

ÂYİN :::